پارسال این موقع در رم. امسال در مادرید، اگر کرونا
نبود. فاصله میان این دو؟ چشم به هم زدنی.
دقیقا یک سال پیش می توانستم بنویسم، و حال پس از یک سال
دوباره انگیزه ای درونی مرا به خلق کردن وا می دارد. حتی وقتی او خواب است، ساعت
در نزدیکی نیمه شب است و امور شغلی تلنبار شده اند روی هم.
گذشته مفهوم عجیبی است. شبیه آینده، مبهم است در ذهن من.
بخش کوچکی از اتفاقات را با جزئیات بالا به یاد می آورم و ما بقی مانند فیلمی قدیمی
تار است و در هم ریخته. پیچیده است و غیر شفاف. دردناک است و لذتب بخش.
